Op zoek naar voedsel...

Micro loerde door de canyon terwijl hij er in langzaam tempo door heen liep. De kleine dino had trek en hier zat normaal gesproken goed voedsel, maar daarvoor moest hij wel in de droogte. Voor wat hoort wat, bedacht Micro en dartelde geruisloos door.
Micro was één meter twintig lang en min of meer al uitgegroeid. Zelfs voor de compsognathus is Micro een klein exemplaar, de gemiddelde Dino uit zijn familie was rond de één veertig.
Daar! Daar was het, Micro proefde het heerlijke bloed al in zijn mond en rende achter een hagedisje aan. Het arme beestje probeerde nog te ontkomen, maar was net iets te traag. Vlak voor hij bij een gleuf in een rots kwam hapte Micro naar het beestje en nam het in zijn twee-vingerige klauwen. Terwijl zijn snuit onder het bloed zat genoot hij van de malse organen en het bloed wat alles smeuïg maakte.


(Minimaal fatsoenlijk posten, als je je afvraagt wat fatsoenlijk is, is het beter om niet te posten...)

Een meer dan zestien meter lange dinosauriër met een grote kam op haar rug verscheen vanachter de grote stijle wanden van de canyon. Iedere pas deed de grond zachtjes trillen, het zachte zand stoof op. De grote spinosaurus zocht voedsel. Ze wist waar ze dat kon vinden maar eerst zou ze door de canyon moeten... Een kleine dino trok haar aandacht vanuit haar ooghoeken. Ze keek naar de kleine dino, Toxic was minstens 16 keer zo lang om over de hoogte nog maar te zweigen.
Ze had geen honger maar het was al een tijdje geleden dat ze had gegeten en ze wist dat ze binnekort honger zou krijgen... Ze besloot de kleine dino te naderen. Ze had in geen tijden een dino gesproken en op dit moment was ze toch in een goed humeur anders had ze de kleine in één hap van de wereld laten verdwijnen. Ze naderde de kleine dino en snoof 'wie ben jij?' vroeg ze.

Op een dag in de Canyon liep een eenzame Deinonynchus te zoeken naar prooi. Na een tijdje sluipen zag hij vanuit zijn ooghoeken een ontspande Rhamphorynchus zitten. Het beest had net een stuk gevlogen en rustte uit. Deino sande al zijn spieren en sloop op het nietsvermoedende beest af.... GAAAAAEEEEHGR gilde Deino en beet in een hap de halsslagader door van het beest. Deino had een lekker maaltje gevonden!
Deino

een eenzame troodon ook wel rappie scharrelt op zoek naar eten door de bosjes. opeens ziet hij een volwassen libelle landen op een steen. langzaam sluipt hij op hem af.... *springt op de libelle* hap de libelles vleugels worden slap en vliegt de mond van rappie in. *dreun*dreun*dreun* raauwr* een enorme spinosaurus doemt op uit het bos. *skrieeeeek! rappie vlucht. toch nog een lekker maaltje!

"shit..." bracht Piper vermoeit uit. weer geen eten, die stomme spinosaurus kaapte alles weg.
boos draaide Piper zich om, ze had al heel lang gewacht op dat kleine prooitje.
maar helaas. weer kwam er een groter roofdier, en ze werd liever niet zelf opgegeten.

ze bleef nog wel even in de buurt, misschien liet de spinosaurus nog wat over?
Piper verstopte zich en wachte,
het was erg spannend wachten.
en Piper likte haar lippen af, in de hoop dat ze nog wat zal vinden...

ik klom in de bomen en keek vanaf de grond toe hoe de spinosaurus op me stond te wachten.
ik zag ook een velociraptor velociraptor toekijken. sta daar niet zo en help me!

(hoe bedoel je "help me?")

Piper hoorde geritsel, ze keek op, en zag een ander dino.
ze kende hem, hij haar voglens mij ook.
misschien had hij door wat ze van plan was.
opeens schoot er een andere kleinere dino voorbij.

Piper hapte, en schrokte het op.

Lekker likkebardend keek ze naar de rest van haar eten.

ze glimlachte. keek nog een keer naar de andere dino.

en zette haar aandacht op de prooi.

nu de velociraptor ook al, ik ben weg! ik schoot door de bomen en ging zo hard als ik kon.

Haar aandacht werd afgeleidt door een stem van ver boven haar. Als er iemand bovenaan de canyan stond was ze niet bang, ze was zowiezo niet bang. Ten eerste zou niemand van de canyon springen tenzij deze dood wilde, ten tweede was ze het grootste roofdier ter wereld, het enige gevaar dat haar kon bedreigen was een planteneter - en die waren meestal niet kwaadaadig - of een soortgenoot. Ze zag iets vanuit haar ooghoek en besloot haar aandacht op het grotere ding te richten. Ze kreeg dat prikkende gevoel tussen haar schouderbladen wat ze altijd kreeg als ze het iedee had bekeken te worden. Ze keek om en zag nog net een staart achter een rotsblok verdwijnen. Dat was voor haar genoeg om zich om te draaien en eropaf te stappen. Ze hield niet zo van spionnen. Het spinosaurus wijfje stak ver boven de velociraptor uit dus keek Toxic neer op de geel-zwart gestreepte dinosauriër. "Wat doe je?" vroeg ze alsof ze gewoon nieuwsgierig was. Haar blik verried dat ze niet écht nieuwsgierig was: Ze had een wenkbrauw - voor zover ze die had - geheven en haar mondhoeken krulden noch omlaag noch omhoog.

ik stopte met rennen toen ik veilig was. de volgende keer ga ik zijn tenen eraf bijten! dacht ik.
ik was bang, maar mijn niewsgierigheid overwon mijn angst. ik ging heel voorzichtig terug.
toen ik er eenmaal was zag ik de velociraptor met de spino praten. het is dus een complot....

Dat de kleine dino was teruggekomen viel haar niet op. Het dinotje ging nauwelijks in haar holle kies en ze had niet eens kiezen! De Velociraptor had een aantal seconde nog niets gedaan. Deze kon maar beter wat sneller handelen want Toxic zou zo honger krijgen en dan zou ze een heel eind moordlustiger zijn dan nu. Het was warm in de ravijnen en Toxic hoopte snel weer terug te komen bij de gebieden waar ze altijd jaagde. Daar was water en verkoeling en boven alles: Voldoende te eten!

(ik ben hier voorlopig online)

jongens, laten we even afspreken dat we elkaar niet opeten, dan kom ik uit de bomen.

(geen inspiratie!)

(je meent het XD er zijn trouwens geen bomen hier...)

Een stem klonk, deze was niet van de Velociraptor en ze raakte afgeleidt. Toen ze om zich heen keek zag ze de kleine Troodon. Ze grijnsde "Ik kan je weinig beloven maar omdat je zo wijnig maagvulling zult vormen zal ik je waarschijnlijk niet opeten. Stel dat ik honger krijg dan kun je je maar beter uit te voeten maken." zei ze grinnikend. Ze draaide zich weg van de Velociraptor en liep verder door de Canyon.

(door jullie korte berchten wordt het erg moeilijk lange berichten te schrijven T.T)

ik lachte, ik mag jouw manier van denken. ik kan je helpen plannen verzinnen om te jagen, je hebt toch honger?

"Ik weet dat ik straks honger krijg en jij bent veel te klein om me te kunnen helpen met jagen óf om als voedsel te dienen." snoof ze terwijl ze haar weg vervolgde. Door het oponthoud begon ze langzamerhand een beetje honger te krijgen en als ze eemaal hongerig was dan zou je moordlustig en gemeen zijn. Ze probeerde op haar doel de focussen: Het einde van de Canyon en de vallei. In de vallei zou ze kunnen jagen en haar honger kunnen stillen. Nu ze werd opgehouden zou ze waarschijnlijk een eindje moeten lopen met een lege maag. En daar had ze nou net geen zin in. Door de intredende honger was dat al een reden om wat knorrig te worden.

ik zag dat de spino een beetje kwaadwerd, tijd om weg te gaan. ik liep de tegenovergestelde richting van de spino, de andere kant van de spino

Piper had van angst stil gestaan, die Spinosaurrus was groot, angstaanjagend en kwaadaardig. Piper probeerde voorzichtig weg te gaan, en liep langzaam achteruit. Geruisloos kwam ze steeds dichter bij de Troodon. Als de grote Spinosaurus hun zou aanvallen en als Piper dan achter Troodon stond zou zij sneller zijn. Op die manier zou de grote dino Troodon pakken en niet haar. Dit vond Piper wel slim. (XD) Piper ging héél langzaam achteruit, ze bleef die grote spinosaurus aankijken. Toen ze dichtbij Troodon stond deed ze nog een paar stappen achteruit, toen begon ze het gesprek weer opnieuw.
"Hallo, ik ben Piper" Ze knikte naar Trooden en likte toen haar lippen en keek toen naar Toxic. Ze hoopte dat Toxic begreep dat Piper niet makkelijk zou worden als ze aangevallen zou worden. Piper keek met grote pupillen naar de spinosaurus, dit was eigenlijk een kwestie van overleven. Piper zou nu heel hard kunnen wegrennen, dan zou Toxic haar niet kunnen aanvallen, want dat zou veel te veel energie verbruiken. Ze wist dat grote dinosaurussen veel van luiheid hielden. En dat ze liever niet te veel energie verbruikte. Piper keek naar Troodon. "Wie bén jij eigenlijk?" Piper bleef achteruit lopen....

ik had zijn plan door, ik was altijd de slimste van de troep.
ik liep mee achteruit. een troodon, zie je toch, wie ben jij? waarom loop je achteruit? maarja als ik tot drie tel vluchten we, een.... twee... drie!

Piper rende zo hard als ze kon weg van de spinosaurus, "KOM LATEN WE ERGENS ANDERS NAARTOE GAAN!" riep Piper. Ze hoopte dat de troodon het nog had gehoord. Misschien zag ze de Troodon nooit meer, jammer, want ze vond hem wel aardig. Piper rende zo hard, dat ze nog nooit had gerend.

ik rende achter piper aan, ze rende erg snel, maar als je doodsbang bent ren je sneller. mijn leven flitste in een paar momenten voorbij; ik zag een ei onder de bladeren uitkomen,helemaal alleen ik zag een glimp van een ornitholestes....
ik was nét snel genoeg om piper in te halen, snelrennende dino's die mag ik wel, ik vond piper dus aardig, vond zij dat ook?

De twee snelle rovers verdwenen achter haar uit het zicht. Het geschreeuw van de velociraptor bracht een kwaadaardige grijns rondom haar bek en deze maakte haar scherpe, witte tanden bloot. Ze spaarde energie voor de komende jacht zodat ze een lange achtervolging kon maken hierdoor zou ze waarschijnlijk wel erg hongerig zijn als ze eemaal aankwam en dat was geen goed teken: Ze zou dan geen genaden toten en iedereen die haar weg versperde doden.

ik sloeg af naar mijn nest in de bomen, niemand te bekennen gelukkig maar, ik hou niet van pottenkijkers. ik hoorde geritsel, een muis, mooi ik kreeg net honger. ik sloop héél langzaam naar hem toe en HAP! met een beet was het gebeurd.